“Waar ben je?” Eigenlijk wist hij maar al te goed waar ik vandaag naartoe moest, de zalige duivel die hij is. Ik had hem eerder deze week al verteld dat ik vandaag een uurtje moest rijden om iets weg te brengen naar een adres op een industrieterrein in Gent. Ik had hem eerder al verteld waar het precies was en dat ik vandaag om drie uur in de middag die afspraak had met Joerien om dat nieuwe ontwerp af te geven. En dat ik dan weer gewoon terug naar huis zou rijden. Niks bijzonders. Gewoon een mooi ritje op een warme lentedag terwijl ik toch vrij was.
Gisteren appten we nog over hoe ik hier in de buurt weleens een date met een mooie man heb gehad voordat ik hem kende. Een van de eerste verhalen van mij die ik ooit aan hem stuurde, in plaats van de vele andersom, daarvoor en daarna, waar hij me keer op keer mee verraste. Een verhaal wat hem meer dan een beetje fascineerde liet hij me na de eerste keer lezen al weten. Weer vroeg hij me of ik er nog weleens aan terugdacht, aan die vreselijk geile date die ik hier in de buurt had. ‘Soms’, zei ik dan steeds, maar nooit was het meer dan dat. Voor mij is het goed zoals we het nu hebben. Mooie herinneringen, van vroeger of van recenter, onuitputtelijke fantasie, soms knabbelend aan zijn of mijn comfort zone, enkel maar een zucht ervan verwijderd om nieuwe ontdekkingen te worden, voor mij of hem, of samen.
Ja, nu is goed, morgen misschien … nog goeder? Wie weet! Ach, de duivel. Soms wil hij me gewoon duwtjes geven en dan mij later horen vertellen hoe hard ik genoot. Hij geniet zo van mijn avonturen. Van recent, van vroeger … en ook van nu, zei hij me al zo vaak.
Ik gaf hem pas mijn antwoord toen ik klaar was met de bespreking met Joerien. M’n telefoon stond op stil, wist hij. Hij wist dat ik een half uurtje of een uurtje of zo op dat kantoor van Joerien zou zitten, maar ook dat het deze keer geen avond was. En dat er wel andere mensen in het gebouw zouden zijn. En dat dit zakelijk was, geen date. En toch had ie me een opdracht gegeven.
”Die Joerien is best een mooie man zeg”, had Rob me verteld toen hij de website van het bedrijf ging opzoeken waar ik vandaag naartoe moest. “Knap, een paar jaar jonger zoals je ze zo graag hebt.” Duivel. “Sportief gebouwd, eigenaar van een mooi klein bedrijf. Hmmmm.”
Ik was zijn spel mee gaan spelen toen we het bespraken. Ik bedoel, toen ik hem vertelde over mijn bezoekje van vandaag en hij me even ging helpen om me voor te bereiden. Het bedrijf van Joerien was al lang een vaste deal geworden, maar m’n eerste bezoekje moest wel gelijk een effectief bezoekje worden.
”Yep, zeker een knappe man”, had ik Rob geantwoord. “Wie weet trek ik toch een spannend kort rokje aan, met mooie nylons eronder. Een ‘hot secretary’ outfit. Als ik het goed speel maakt ie geen schijn van kans.”
Zoiets zet Rob enkel maar harder aan steeds. Onvoorstelbaar. Wat sommige aspecten betreft is het af en toe een rare. Maar wel een leuke.
”Hmmm, ik zie je al lopen daarbinnen Druifje”, was Rob begonnen. “Als jij je … ‘wapens’ … in de strijd gooit, maakt ie geen schijn van kans.” Maar toen Rob door kreeg dat ik daar niet op af ging, was hij het al snel wat braver gaan spelen. “Nu ja, ik wil misschien enkel dat je dit kleine duivelinnetje in je wakker laat blijven.” “Welke?”, was mijn reactie geweest. “Nou, die ene die naar mannen wil kijken met de intentie om ze te verslinden.” “Die ene die naar sterke armen kijkt en fantaseert om erdoor vastgehouden te worden. Die naar lippen kijkt en zich afvraagt of die lekker zoenen.” Oh hij wist maar al te goed hoe ik sommige fantasietjes liefst toch niet durf te bekennen. Nooit eigenlijk. Maar dat ik ze wel degelijk heb. “Hoe die sterke armen je misschien tegen een muur pinnen zodat hij je kan verwennen, je week kan doen worden in je knieën, je kan doen klaarkomen waarna je jezelf niet anders dan volledig gulzig op het verkennen van die bobbel in z’n broek kan storten.”
“Ik wil dat je hem uitkleedt in je gedachten tijdens jullie gesprekje Druifje. Minstens dat.”
“Ik stap net in de auto Rob”, appte ik hem terug. “De meeting is voorbij. Ik ga nu rijden.”
Plots rinkelt mijn telefoon.
”Hey Druifje”, klinkt de stem van m’n heerlijke lover zacht over de speakers van m’n auto. “Hoe was het?”
Ik vertel hem in een paar minuten dat het bedrijf van Joerien heel mooi is, dat de meeting heel erg geslaagd was en dat we goede afspraken hebben gemaakt. Hij plaagt me niet verder over z’n op hol geslagen fantasietjes van een paar dagen terug en ergens voelt dat apart in m’n lichaam. Ja, die Joerien was inderdaad live mooier dan ik me had in durven beelden. En ja, er waren wat stoute gedachten door m’n hoofd gegaan toen ik even met hem alleen was op zijn kantoor. Zeker een mooie man, zeker zoenbaar, doenbaar. Bij zo’n gezicht hoort nu eenmaal een mooie pik. Maar ik had die gedachten opzij gezet. Dit was niet zo’n date.
”Ik speel de ‘braaf sletje’ kaart Druifje”, zegt Rob dan ineens. ‘Oh fuck. Nu? Hier?’
Een poosje geleden had Rob het eens over dat kaartspel wat hij ooit eens zag. ‘Serv’d’ of zoiets. Waarbij koppels elk uit een stapel kaarten een paar keuzes maakten, die bijhielden en die dan onverwacht konden spelen. Kaarten die je bijvoorbeeld vertelden dat je je gekozen maaltijd in een restaurant moest ruilen. Of kaarten die je vertelden dat de ene een dag lang elk takje in het huishouden moest doen. Zonder tegensputteren.
Zelf hadden we onze eigen kaarten gemaakt. Hij had er twee gekozen. Ik twee. En nu wil hij deze spelen. ‘Braaf Sletje’ Als ik hem niet kan of niet wil gehoorzamen mag hij twee nieuwe kaarten kiezen. En deze nog eens inzetten. Maar dat wil ik niet.
Iets in het moment, toch iets in m’n onderbewuste van die meeting net, dit zalige wat Rob en ik steeds hebben, iets maakt me in een halve seconde vreselijk geil na het horen van dat ene zinnetje. Dus geef ik mijn antwoord.
”Ja meester. Wat is uw wens?”
Ik weet wat de regels zijn. Ik voel me veilig bij Rob. Hij zal me niet dwingen om terug binnen te stappen en Joerien zonder uitleg in z’n bureau te gaan pijpen. Nee, zoiets zal Rob me niet afdwingen, echt niet. Al zou ik misschien best nog wel eens ‘ja’ hebben kunnen antwoorden. Ik bedoel, het was een hele knappe he.
”Deel me je locatie voor een uur, doe je gordel aan en start je auto. Ik vertel je hoe je moet rijden.”
Even later voel ik me als een marionet in de duivelse handen van mijn minnaar. Of afstand bestuurd, volledig aan zijn wil overgeleverd. Enkel gestuurd door zijn stem uit de speakers van mijn carkit en zijn plannetje wat hij vanaf zijn huis in Nederland op me uitvoert.
Mijn auto rijd een stukje terug in de richting waar ik vandaan kwam en gaat dan een andere straat in. Nog een paar straatjes, een paar kilometers rijden maar, door een laatste lange industriestraat die aan het einde overgaat in een landweggetje en dan klinkt de opdracht dat ik me moet parkeren. Met mijn auto achteruit een kleine verlaten oprit op zodat de neus van mijn auto in de zon staat, zodat ik uitkijk op weilanden en het begin van een natuurgebied.
”Als het goed is, ben je hier even helemaal alleen Druifje”, klinkt de stem van Rob. “Ja, dat klopt”, zeg ik terwijl ik mijn hart voel bonken in mijn keel. ‘Dit is nu al zo geil’, vliegt er door mijn hoofd.
”Ik wil dat je je slipje uittrekt”, klinkt zijn gebiedende stem. “Ja, maar er zijn verderop mensen op het veld aan het werk”, antwoord ik aan Rob. “Kunnen ze je duidelijk zien?”, vraagt hij. “Nee, niet echt, ze zijn zo’n honderd meter …” “Mooi”, onderbreekt hij me. “Trek je slipje uit, legt het op het dashboard, spreid je benen zodat de zon je kutje raakt en stuur me een foto als bewijs. Ik wacht.”
’Oh fuck’, m’n kutje hoort zijn bevelen is is sneller dan ik klaar met de opdracht. Pareltjes vocht glinsteren op mijn strak gezwollen lipjes in de zon als ik precies doe wat mijn lover van me verlangt. Ik spreid mijn benen nadat ik m’n stoel in de achterste positie heb gezet en wat achterover gedaan heb, leg een been links en een ander been rechts op het dashboard, en maak de foto waar hij om vroeg. Mijn slipje als bonus hangend over het houdertje waar normaal mijn telefoon in steekt.
”Braaf sletje”, klinkt zijn stem als hij de foto van me op zijn telefoon ziet binnenkomen.
”Kies nu een fantasie heerlijke Duivelin”, gaat hij verder. “Fantaseer over wat je maar wil met wie je maar wil. Fantaseer over twee of meer van je favoriete dates nu bij jou voor jou om jou te gehoorzamen. Fantaseer over die mooie man die je net bezocht. Over zijn pik waar je aan dacht toen je hem de hand schudde. Of fantaseer over mij, staand naast het open raam van je auto, mijn broek wat omlaag, mijn staafje hard en glimmend in de zon. Fantaseer over hoe ik de deur van je auto open trek en naar jou kijk terwijl je speelt.”
Mijn handen spelen zoals mijn meester me het bevel gaf. Pink en ringvinger van mijn linkerhand spreiden mijn lipjes, maken dat mijn natte clitje glimt als een pareltje in de zon, terwijl mijn rokje zover opgetrokken zit als ik maar voor elkaar krijg. De middelvinger van mijn rechterhand dipt mijn kutje binnen om mijn vocht mee te nemen en het met heerlijke draaiende kleine cirkeltjes over mijn gevoeligste knopje uit te smeren.
”Ik sta naast je auto en zie hoe je speelt, kleine godin”, klinkt zijn stem verder. “Speel met je kutje, kijk opzij en zie hoe mijn glimmende eikel dichtbij je komt. Doe je mondje open zodat ik het zalig kan neuken. Ik wil dit weet je. Ik wil dit echt nog eens doen.”
In de verte gaan de veldwerkers onverstoord door. Mooie mannen en mooie vrouwen, seizoensarbeiders uit verre landen die hier hun kostje komen verdienen, terwijl ik me aan het vingeren ben. Terwijl ik mijn kutje, mijn clitje aan het verwennen ben in de zon, in een anonieme geparkeerde auto, luisterend naar het bevel van een lover ver hier vandaan.
De fantasie, zijn heerlijke pik, de zon. Ik kan het niet laten en doe de deur voor hem in het echt open. Ik doe net alsof ik hem echt pijp, luisterend naar de steeds feller opzwepende geile woorden van zijn stem, en kom al binnen een paar minuten zalig kreunend klaar.
’Oh fuck’.