M’n hart bonkt in m’n keel als ik Vina haar woning in volg. De trappen zijn zo stijl en de treden zo smal, dat ik me zeker even goed aan de leuning vast wil houden. Al helemaal omdat dat tweede wijntje daarnet op het terrasje veel sneller verdween dan ik had moeten laten gebeuren. Ik ben helemaal geen wijndrinker eigenlijk. Maar zo heerlijk moe, na voor het eerst sinds lang weer eens een dansles te hebben gehad, en zo vreselijk nerveus, benieuwd of Vina en ik iets van het kleine vonkje van vorig jaar nog in ons hadden, wilde ik niets liever dan samen met haar nog even ontspannen wat kletsen op een terrasje wat we toch passeerden tussen de danszaal en haar huis.
Vorig jaar was ik net zo dronken, maar toen van de dansjes zelf, toen ik, met haar samen zittend op een bankje aan de waterkant, midden tussen volop andere mensen, de verleiding niet kon weerstaan om even naar haar toe te buigen en haar te zoenen. Verschrikkelijk nerveus was ik toen ook al weet ik nog. Helemaal niet van plan om haar te gaan zoenen. Ik had thuis toch al een hele lieve mooie partner waarmee ik mijn leven deelde. En ook nog een prachtige vriendin met wie ik regelmatig verdwaalde in minutenlange zoenen die me alle adem telkens weer ontnamen. Waarom zou ik dan hebberig worden en ook nog eens een zoen aan Vina geven? Ik weet het zelf niet. Ze is lief, mooi, breekbaar. Ze is zelfstandig, ze kletst veel. Oh, misschien is het dat? Ik wilde haar gewoon doen zwijgen? Ja, dat is het vast.
Ik wist niet of het mocht toen. Niet van haar, niet van mijn partner of mijn vriendin. Maar ik had snel mijn antwoord. Verbaasd keek ze me aan, “Hier? Tussen al die mensen?” “Ik zie geen bekenden. Jij?” Haar antwoord was duidelijk. Ze draaide haar hoofd en zoende me gretig terug. Duidelijk net zo hard gestoken door de fysieke aanraking als ik. Een duiveltje wat niet terug meer in het doosje kon. En ook van niemand van ons hoefde. Ook niet van mijn partner en mijn vriendin met wie we al meer dan eens hadden gesproken over liefde en intimiteiten met anderen. Dat mocht gewoon bestaan. Je mocht het willen. En ook gewoon doen. Zolang er maar geen geheimen groeiden.
En nu, meer dan een half jaar later door de verschrikkelijke lockdowns, zagen we elkaar voor het eerst weer. We hebben nauwelijks ge-appt over wat er toen die avond gebeurde. We spraken er toen wel een beetje over na de volgende danslessen die zomer, kusten elkaar als vrienden, maar vonden geen pad om ermee verder te gaan. Het ene moment vroeg ze me of ik een nachtje bij haar wilde komen als ze in een appartement van een vriendin ging oppassen. Het andere moment wilde ze even niet zoenen. Haar leven was te chaotisch. Ze wilde niet dat iemand het wist. Ook al mocht ik het van mijn andere liefdes, zij zou niet weten hoe hen in de ogen te kijken als ze ze weer zou gaan tegenkomen. Het idee van polyamorie moest ze nog aan wennen.
Bovenaan de trap stapten we samen haar appartementje binnen. Een plek die ik al kende van eerdere bezoekjes. Ruim voor die eerste zoen had ik al eens bij haar gelogeerd, braaf op een luchtbed op een andere verdieping en was er niks gebeurd tussen ons. We hadden ook toen al een heerlijke klik, maar enkel dat. Geen van ons beiden durfde een stap te zetten. Zij niet omdat ze wist dat ik een partner had. Ik niet omdat ik toen nog maar net iets met m’n vriendin had en nog niet wist of voor haar en voor mijn partner, poly ook meer dan twee mocht betekenen. Ik voelde me te hebberig.
En ik wist ook zelf niet wat ik voor Vina voelde. Ze fascineerde me, ze is mooi, kletst graag, maar of het liefde is? Een friend-with-benefits zou misschien enkel dat zijn wat zij wilde. Misschien een die het geheim houdt voor zijn liefdes en daar ok mee is. Niks meer.
Een kwartiertje later zitten we samen op het bankje in haar woonkamer en probeer ik het gesprekje te hebben over wat er vorige zomer gebeurde op het terrasje. Zelf hongerig naar intimiteit, een streling of een zoen, maar vooral benieuwd naar wat Vina hier verder mee wil. Wil ze het experiment herhalen? Is nu niet de juiste tijd in haar leven omdat ze verschrikkelijk veel stress heeft van allerlei beslommeringen met de andere eigenaren van haar huis, de verdiepingen onder de hare, en de buurt?
Ik voel mezelf naar haar toe leunen midden in ons gesprek over de muziek die ze bij onze binnenkomst had aangezet. Een typische ballroom CD met net een lekker nummer wat best gepast bij de dansles van eerder. “Wat doe je?”, vraagt ze ietwat verlegen vanuit het hoekje waar ze zich in genesteld had. “Ik ben benieuwd”, zeg ik. “Of het effect weer hetzelfde is als we het experiment herhalen.”
Onze lippen maken contact, onze ogen sluiten zich, langzaam verdwijnt de muziek uit de kamer als mijn hand haar hoofd ondersteunt en onze zoen al na de eerste tel alle lucht uit onze longen zuigt. Als de eerste keer, nee, eigenlijk veel wilder, stoeien onze tongen en voel ik mijn hart al snel luid bonken in mijn lichaam. Ik sla volledig aan.
Vina is gulzig. Haar handen trekken me stevig naar haar toe terwijl haar mond niet weet hoe ze zich moet inhouden. Ik ben blij dat ik bovenop ben anders had ze me met huid en haar verslonden. Niets liever dan dat zou ik nu geheel door haar verorberd worden tot haar, en mijn, honger volledig gestild is.
Haar mond valt wijd open en laat met een luide zucht een “ohhh” ontsnappen als mijn andere hand zich ongevraagd en vlug verplaatst van haar middel naar haar zachte kleine borst. Groot sperren haar ogen zich open, kijkt ze mij verrast aan in de mijne en smeekt ze me ermee om meer. Wat ik ook precies doe, ze wil het, ze wil mij en ze wil dat ik bepaal wat we doen.
Haar topje zakt als vanzelf van haar ene schouder door mijn hand die nu van geen stoppen meer weer. Haar beha bandje bied geen weerstand meer aan mijn hand die nu heerlijk kennis maakt met haar zachte, warme vlees.
Haar kleine tepel staat hard en strak. Wil maar één ding. Hard en zonder genade gegrepen te worden door mijn vingers, door mijn gevaarlijk sterke lust, geen genade. “Ik vind het fijn als je daar extra hard doet”, zegt ze opgewonden. Dus doe ik precies dat.
Het rechtop staande, hongerig wachtende, kleine topje van haar kleine borst sneuvelt zodra ik het ding in een scherpe grip neem tussen de zijkant van mijn gebogen wijsvinger en mijn sterke duim. Nog verder opent ze haar mond en knijpt ze haar ogen in pijn even dicht. “Te veel, te veel”, haast ze zich om me te vertellen dat mijn extra hard iets te gretig was. Het zal mijn ongeduld zijn geweest.
Vlug blus ik haar brandje door haar tepeltje enkel superzacht met het topje van mijn middelvinger aan te raken. Zachtjes over haar hofje er kleine cirkels omheen te draaien. En dan haar hele borst met langzaam pulsende omsluitingen door mijn hele hand te laten voelen dat ik haar wil en verlang naar meer.
Een verlangen dat ik van haar net zo voel als ik mijn lippen vederzacht tegen de hare laat komen en ze me beantwoord door me stevig naar haar toe te trekken en me nog veel harder te gaan zoenen dan daarvoor.
“Hmmmm”, laat ze even later horen als ik mijn zoenen langs haar blote hals, over haar schouder, over haar zachte borst naar beneden heb laten zakken tot terug op dat ene tepeltje. Zachtjes lik ik het met m’n tong en merk ik dat ze zich wat onderuit probeert te laten zakken. Ik denk dat ze wil dat mijn aandacht ook haar andere borstje wat tijd komt geven.
Mijn hand wil dat maar al te graag, maar wil haar tegelijk ook verrassen met iets wat ik wil. Hij glijd over de stof van haar kleding volt naar beneden tot direct op haar vrouwelijke plek en voelt hoe vochtig warm ze daar nu al is.
Haar broek is dun. Dwars door de stof heen voel ik de rondingen van haar grote lippen die heet en willend mijn vingers lagen op te wachten. Zacht glijden ze een paar keer over de stof en merk ik dat ze haar onderlichaam zo beweegt dat mijn hand de fijnste plekjes het meest raakt.
Durf ik verder te gaan? Is dit een teken dat het nieuwe experiment aan het slagen is?
Mijn mond omsluit kort zoveel mogelijk van haar zachte vlees, met mijn tanden zorgvuldig verborgen achter mijn lippen, zodat mijn tong stevig elke gevoelige centimeter bovenop bruut hard kan raken. Ik weet dat ze dat fijn vindt. Vlug knijp ik haar tepel tussen mijn lippen en zet ik even extra druk met mijn tanden om haar ruw te laten voelen zoals zij dat wil. Zachter en iets minder scherp dan eerst. “Hmmm, ja, ja”, zegt ze.
Dan verander ik van taktiek. Mijn mond moet omhoog, terug naar de lippen van haar mond en daar meer kreten van genot opvangen. Mijn vingers moeten blijven waar ze zijn, maar dan nog dichterbij, huid op huid om daar die kreten te veroorzaken.
M’n hand schuift omhoog. Over kleine rits en klein knoopje, totdat hij geen stof van een broek meer voelt, maar enkel nog die van haar topje. Volgens mijn plan gaat hij zo weer terug omlaag, haar broek binnen, haar ondergoed in, zoekend naar die lippen van daarnet. Hopelijk heet vochtig van opwinding. Hopelijk met een ander klein knopje dat later ook wil stoeien met mijn tong.
Met een schok komt de intercity trein in Dordrecht tot stilstand en schrik ik wakker. Shit, snel eruit, hier moet ik overstappen. Damn, midden in mijn droom. En ik was net zo fijn op weg.
Verdwaasd door het onverwachts diepe slaapje weet ik niet meer waar herinnering stopte en droom begon. Of is het de wijn die rare dingen met me doet? Het enige wat ik nog zeker weet zijn de heerlijke uurtjes op een dansvloer met Vina, veel kletsen en een zoen bij haar voordeur misschien ook? En oh ja, op spoor zes de allerlaatste trein van vanavond die ik nog net haalde.