Mijn relatie, voor zover je het zoiets kon noemen, met Heidi was uitgegaan niet al te kort na die ‘eerste keer’. Op een van de avonden dat we terugkwamen van ons avondje schaatsen in Turnhout, vroeg ze me haar af te zetten bij de discotheek aan het andere einde van het dorp. Niet bij haar ouderlijk huis. Ze wilde daar naartoe omdat haar vriend daar was.
Ik voelde me leeg. Zo leeg toen. De ‘relatie’ met Heidi was er geen van liefjes die elkaar elke dag zagen, of die elkaar elke dag belden of appten. Het was 1983, mobiele telefoons zouden pas 20 jaar later een ding worden en we woonden meer dan een uur fietsen uit elkaar. We zagen elkaar wel in de winter elke maandagavond bij schaatsles in Roosendaal, maar in de zomer was Leysdream dicht en hadden we enkel onze wekelijkse tripjes naar Turnhout maar. Ik zeg wel wekelijkse, maar ik kan me niet voorstellen dat we meer dan tien keer dat ritje hebben gemaakt.
Ze was zo mooi. Mijn droombeeld van een meisje zoals dat gevormd was door mijn popidool, Kate Bush, en de gigantische poster van die die aan de muur boven mijn bed de muur vulde. Halflange bruine licht krullende haren, bruine ogen, slank figuurtje, sportief, ze was perfect.
Tijdens elke schaatsles mocht ik haar vasthouden. Braaf in de houding zoals dat bij ijsdansen past. Haar linkerhand zacht op mijn linker, voor mijn borst langs gestrekt. Mijn rechterhand op haar rechter heup, haar hand op de mijne. Perfect synchroon schaatsend vanaf de eerste seconde dat we het ooit probeerden. Haar lichaam zacht tegen het mijne, haar haren soms tegen mijn wang, haar heerlijke subtiele parfum uitdagend in mijn neus.
De eerste keer zoenden we toen ik eens dat lange ritje op de fiets had gemaakt. Helemaal van thuis, via Rucphen en Essen naar Kalmthout. Ik herinner me steeds hoe ik me afgrijselijk veel pijn had gedaan bij het oprijden van het spoorviaduct net voor haar dorpje omdat ik van de trappers afgleed en met mijn ballen op de stang van de fiets knalde. Mijn groene Motobecane semi-sportfiets waarmee ik jaren daarvoor steeds naar school fietste. Ik heb minstens een kwartier in de berm moeten zitten om bij te komen.
Ik klopte aan bij de poort van de tuin en hoorde Heidi roepen dat ik door mocht komen. Ik stapte door de poort en zag hoe ze aan de rechterkant van me net uit het zwembad stapte. Topless. De eerste keer dat ik haar zo zag. Vol in de zon, slechts gekleed in een bikinibroekje en haast voor het grijpen. Oh, wat had ik gewild dat ik op dat moment meer ballen had gehad. Maar net vandaag hadden die twee van me besloten om zich gedeisd te houden na het viaduct incidentje. De moed om op haar af te stappen en haar daar te zoenen. Haar daar te verleiden om samen te genieten en wie weet waar minuten later te genieten van vleselijk genot.
Damn, wat waren haar borsten groot. Ik schrok ervan. Ik viel helemaal niet op grote maten en had nog nooit eerder bedacht dat Heidi zo zou zijn.
“Heidi, verdoeme. Kleed u aan.” De stem van haar vader deed me schrikken. In mijn fantasie waren enkel zei en ik in het huis en zou dit de dag worden dat ik mijn maagdelijkheid verloor, maar de werkelijkheid was hard anders.
We brachten wat tijd door samen, ik geloof dat ik ook mee ging naar haar kamer, een die ze deelde met zusjes omdat ze nu eenmaal met zeven in dat huis woonden, maar niks spannends gebeurde. Er was gewoon te veel volk in huis. Geen idee meer of ik meedeed met het avondeten, maar het moet tegen de avond geweest zijn voordat ik weer terug richting huis ging. Heidi fietste nog een stukje mee.
Bij datzelfde viaduct van eerder stopten we, ze zou omdraaien naar huis. Half in de berm, over onze fietsen staand, zoenden we voor de allereerste keer. Een French Kiss met alles erop en eraan. Ik dacht dat het officieel was daarmee. Heidi en ik gingen met elkaar.
Ik voelde me leeg die keer bij de discotheek. Ik ging niet mee binnen ook. Ik hoorde dat haar Eric op haar wachtte en vertrok stilletjes naar huis. De zoen van een jaar of wat eerder, mijn eerste kutje die keer in de auto, beide herinneringen werden smerig bedekt door een of andere stomme song van Wham die die rit naar huis uit de speakers van de radio klonk. Ik heb die band lang gehaat zeg. Pfff.
Jaren later, begin 1987 denk ik, wisten Heidi en ik elkaar weer terug te vinden op een of andere manier. Geen idee meer hoe. Schaatsen zal het vast niet meer geweest zijn. Sinds dat ik ermee mijn been brak eind 1983 en Heidi was gestopt met schaatsen hadden we elkaar niet echt meer gezien. Een keer kwam ze met haar moeder nog een stapel strips naar me brengen toen ik op een bed in de woonkamer geketend zat aan een blok gips tot aan m’n lies. Maar buiten dat was alles weg, elk contact.
Ik schaatste de jaren erna weer denk ik, maar met andere meisjes vast. Ik weet het niet goed meer.
Ik leerde wel Nieke kennen op diezelfde ijsbaan. Ook een meisje uit een gezin van vijf, maar nu de oudste van vier meisjes en een jongen. Haar zusjes schaatsten in dezelfde vereniging en ik ging Nieke eens helpen met wat huiswerk. We klikten en het werd wat tussen ons.
Onze relatie was mooi, maar duurde kort. Een keer ging ze met mij en mijn ouders mee op een korte vakantie, bijna hadden we voor het eerst beiden seks toen, maar precies op het verkeerde moment stapte mijn vader de slaapkamer binnen om ons te vertellen dat we gingen ontbijten.
Het werd niks omdat ik stopte met de universiteit en naar de HTS afzakte. Ontmoedigd door die stomme beenbreuk in m’n eerste maanden daar, door vijf maanden in dat vreselijke gips te hebben gezeten, werd mijn eerste jaar weggepakt van me. De jaren erna bleef de militaire dienstplicht me dreigen en zag ik geen motivatie meer in me. Stomme pech.
Heidi en ik vonden elkaar terug na mijn breakup met Nieke. En ook na haar breakup met die Eric van toen. Het was uit voor ons beiden en we spraken af nog eens naar Antwerpen te gaan samen. Samen winkelen, wandelen en een filmpje pakken.
Voor ons geen vreemde stad. We waren er al eens eerder met de trein geweest. In die jaren dat ik dacht dat we een ding waren gingen we minstens een keer samen met de trein naar de stad. Op de heenreis stapte ze dan in haar woonplaats in en vonden we elkaar. Op de terugreis kwam het een keer voor dat we de verkeerde trein hadden en in Essen uitkwamen. Ik weet nog hoe we zaten te genieten op een van de bankjes van het verlaten station toen we in de gaten kregen dat de trein die aan het spoor aan de andere kant van het tunneltje net vertrok, de hare was. De ene die ze had moeten pakken. Het boeide ons niet. We genoten verder en ze pakte de volgende. Maar of we gezoend hebben in die tijd? In de stad, in de bios, op het perron? Werkelijk geen enkel idee. Enkel dat het heerlijk was om elkaars hand te houden en er verliefd uit te zien.
Deze keer gingen we met de auto naar de stad. We wilden gaan als vrienden, niet als liefjes, maar iedereen moest geloven dat we een stelletje waren. Dat was ons plan. We winkelden en pakten een film in, ik denk, Ciné Odeon. Die ene met dat gevoel van een collegezaal, steile rijen met stoelen. ‘Big trouble in little China’, dat weet ik wel zeker.
We genoten in de stad, wandelden, hielden handen, en ik denk dat we deze keer wel zoenden. Vast ergens leunend tegen een muur in de donkerte van de stad.
Terug onderweg, de hele route binnendoor via Brasschaat en Heide-Kalmthout waar ze ergens in de jaren negentig toch woonde, stopte ik mijn auto stilletjes op de oprit naast het huis. Het was al diep in de nacht.
“Kom”, zei Heidi. Ze schoof de passagiersstoel maximaal naar achteren. “Kom en zet je hier”, terwijl ze zichzelf uit de stoel tilde om voor me plaats te maken. Ik deed wat ze vroeg en zag hoe ze zich klein maakte en plaats nam voor de stoel, krap tussen mijn benen. Ze maakte mijn riem los, mijn knoopje en trok mijn rits omlaag. “Ik ga je pijpen Peter”, zei ze terwijl ze mijn broek verder opende en mijn geslacht uit mijn onderbroekje viste. Ik wist niet wat me overkwam.
Mijn lul werd gigantisch snel keihard in haar kleine handen en ik genoot van haar duidelijke ervaring op dit gebied. Toen al werd me duidelijk dat de gedachte dat ‘mijn’ meisje ook gewild was door anderen, dat zij ook seksuele diversiteit wilde en wilde vrijen voor het genot van de intimiteit, dat dat me een fijn gevoel gaf.
In het schemerduister van de nacht, een scène nauwelijks verlicht door een lantaarnpaal verderop en misschien een gevellamp bij de tuinpoort van haar huis, zag ik hoe ze mijn lul zachtjes, maar strak, in een hand hield terwijl ze me aankeek en me toonde wat ze met me kon doen. Ze liet haar tong trage rondjes cirkelen rond het gevoelige randje onder aan mijn eikel, ze likte me nat vanaf mijn ballen tot op mijn topje en sloot haar ogen steeds als ze haar lippen strak rond mijn eikel sloot en haar mondje over mijn staaf naar beneden liet glijden.
“Als je wil mag je in mijn mond klaarkomen hoor”, zei ze er geil en verleidelijk bij, maar daar dacht ik al helemaal niet aan. “Je voorvocht is alvast lekker.”
Ze liet me voelen hoe het was om door een meisje met een wil vol lust verwend te worden. Zo heerlijk was haar blowjob bij elke beweging en baal ik nog steeds, tot op de dag van vandaag, dat ik haar uitnodiging niet gehoor gegeven heb. Stom, maar klaarkomen lukte me gewoon niet.
Een half uurtje later stapten we uit, deden we onze kleding goed en vertrok ze weer naar binnen.
Ik baalde van mijn gebrek aan moed. Duidelijk was ik nog enkel maar een jongetje en zeker lang geen man. Als ik nu terugdenk aan die avond, die nacht, had het anders moeten gaan.
Ik had haar mee moeten nemen naar de achterbank, we hadden ons beiden volledig naakt moeten doen en samen echt moeten vrijen. Zonder grenzen. Ze was mooi, ik was ook nog jong en strak, onze lichamen waren in hun prime. De scène was perfect. Een oprit aan een straat, maar diep en half verscholen achter hoge struiken. In een rustige straat waar sowieso nauwelijks een auto doorheen reed. Zeker in die tijd veel en veel minder dan nu.
Ik had haar nog eens moeten vingeren, ik had haar borsten moeten genieten en me voor het eerst moeten bewijzen als jongen die weet hoe hij een meisje heerlijk likt. Een skil die ik toen had moeten bluffen, maar waarvan ik nu zeker weet dat ik ze meester ben. We hadden elkaar diep in de ogen moeten kijken terwijl zij voor mij de eerste werd met wie ik neukte. Het had perfect geweest.
Sinds die ene avond werd het weer stil tussen Heidi en mij. Ik hoorde later dat ze weer terug was met Eric en vond dat eigenlijk best ok. Al had ik zelfs toen al wel meer met haar gewild. Vaker dat soort dates als vrienden van toen, vaker een avondje samen stappen, terugdenken aan vroeger en meer. Door een stad lopen als een koppeltje, heerlijke seks op een achterbank of in een hotel voor een nacht. En dan daarna teruggaan naar je reguliere partner.
Het maakte me niet uit dat ik in die tijd nog nooit gehoord had van ENM en van polyamorie, ik wist gewoon dat Heidi en ik een match hadden, een klik. Al vanaf de eerste keren dat ik haar lichaam tegen het mijne voelde op de ijsbaan. Maar ik wist dat het niet paste in het beeld van de maatschappij, dus liet ik het gaan.
Ergens wist ik dat Heidi me niet helemaal zou liggen als vrouw voor het leven. Ook al was ze perfect. Haar stem, dat heerlijke Vlaamse, haar lichaam, haar ondeugende ogen. Haar haren zeker, haar glimlach. Maar samen leven werd denk ik te moeilijk. Ik voelde niet dat ze met mij wilde zijn. Ze vertelde me ergens ooit een verhaal over een aandoening, een ziekte, waardoor ze dacht dat ze niet oud kon worden. Waardoor ze mij geen kinderen kon schenken. Haar pogingen denk ik om me af te stoten. Haar manier om mij te vertellen dat ik te braaf was, te gewoontjes.
In de jaren negentig zag ik haar nog een enkele keer. Samen met Bianca, de blonde van de dansvloer die ik kort na die laatste date met Heidi ontmoette, belde ik eens bij haar aan na een bezoekje aan een bios in Antwerpen. Het gesprekje met haar en Eric was leuk. Ik geloof dat we gepraat hebben over onze schaats hobby en misschien wel over de date. Maar daar bleef het bij. Ondanks goede voornemens heb ik haar nooit meer gehoord en kan ik haar ook niet meer bereiken.
Jammer wel. Ze was mijn eerste. Betekent toch wel iets.