“Weet je wat? Verras me maar”, had ik gezegd in de app aan Inge gisteren. Ik zou tot laat op de receptie van het werk zijn, toevallig dichtbij waar ze woont en liet de keuze volledig aan haar om te kiezen waar en hoe onze eerste ontmoeting zou zijn.
Deze hoek van de stad kende ik niet zo goed, dus ik was er meer dan ok mee om haar te laten kiezen waar we iets zouden gaan drinken of eten. Misschien gewoon hier dichtbij, of anders ergens in het centrum na een kort ritje met de metro. Mij zou het eender zijn zolang het maar een aangename plek is waar we elkaar kunnen verstaan en de vonk tussen ons eerlijk de kans krijgt om over te slaan als we die beiden voelen.
Dus spraken we af dat ik net na zeven uur een appje ging sturen en dan naar de tramhalte dichtbij de P&R zou komen. Van daaruit zouden we wel zien wat we gingen doen.
Als ik aan kom lopen zie ik ze vanaf een afstandje al naar me kijken. Net als ik even kijken of het zien van de bewegende driedimensionale persoon al net zo’n fijne kriebel geeft als die die we in elkaars foto’s zagen en in elkaars woorden lazen. Woorden waarmee we elkaar al op de app bijzonder verrasten. Gedurfd, spannend, ondeugend, stout. Zomaar. Met een nieuw iemand die wel in is voor het doorbreken van grenzen.
Fuck zeg. De blik in haar ogen verrast me nu al veel meer dan ik had zien aankomen. Ze heeft iets in die ogen wat m’n duiveltje keihard naar buiten probeert te lokken. Zou ze net als ik keihard haar remmen aan het intrappen zijn? Zou ze nu direct al onuitspreekbare dingen samen willen doen gewoon omdat haar lichaam haar geen enkele keuze meer geeft? Net als ik? Niet meer proberen braaf te zijn, maar gewoon toe te geven aan … aan … aan de dierlijke lust die maakt dat deze warme voorjaarsavond knal heet aanvoelt?
Liefst zou ik wel honderd stappen willen overslaan nu. Geen ‘hallo’ zeggen als een verlegen puber, maar gewoon moedig op haar afstappen als een lover die ze al jaren kent. Een die elk plekje van haar lichaam al meermaals gekmakend heeft verwend tot diep in de kleine uurtjes van vele nachten. Was er maar een ander woord in onze taal dat iedereen mocht uiten in situaties als precies deze. Bij een eerste ontmoeting, of als er tussen bekenden of goede vrienden ineens die sensatie is dat er een grens doorbroken mag worden. Een trigger die interesse, lust en honger twijfel vrij kenbaar maakt en de ander toegang geeft tot dat speciale wat eigenlijk enkel twee minnaars met elkaar horen te delen. Iets simpels. Misschien gewoon ‘go’.
Zou ik dat zelf wel door hebben trouwens? Als iemand mij zo uit het niks ineens ‘go’ zou zeggen. Ja nu op dit moment gonst de gedachte door mijn hoofd, maar buiten dat kan ik soms behoorlijk onnozel blijven als er dingen gebeuren waar ik helemaal niet aan dacht. Alles is context. En meer dan eens heb ik al bewezen dat ik de laatste ben die lacht. Niet omdat hij de slimste is, nee, gewoon omdat hij de grap niet had begrepen.
Nu ja, of zo’n eerste date als nu is de context wel duidelijk. Twee vreemden bij een tramhalte, elkaar ontmoet op een dating app, al voorzichtig gevraagd naar intenties en totaal onvoorzichtig elkaar hete fantasietjes toegesmeten waarbij tongen al met clitjes en eikels speelden. Misschien is het maar goed dat ze mijn gedachten nu niet kan horen en niets weet van dat trigger woord. Nee, we gaan het gewoon langzaamaan doen. Braaf een drankje, uren babbelen, elkaars gedachten een beetje verkennen en dan een voorzichtig kusje op de mond bij het afscheid. Met hopelijk de belofte dat we elkaar snel weer eens gaan zien.
“Ik heb een ander plan”, zegt Inge als eerste woorden. Net als ik wil ze geen puber zijn denk ik. Net als ik voelt ze een beetje dat we elkaar al heel lang kennen. Vlot geeft ze me een korte knuffel en lukt het me net even om kennis te maken met een heerlijk onbekend geurtje, voordat ze me alweer los laat, een grote tas oppakt die achter haar op de grond staat, mijn hand pakt en zegt, “kom, hier dichtbij is een leuk park. Ik heb een deken bij om op te zitten, wat lekkers om samen te eten en een flesje rode wijn om heerlijk van te genieten.” Plots slaat ze haar hand voor haar mond en zegt ze, “oh wat dom. Jij moet nog naar huis met de auto.”
“Geen zorgen hoor. Ik heb een simpele regel, zeker met rode wijn en mooie vrouwen in de buurt.” Verbaasd kijkt ze me aan en wacht ze tot ik die regel aan haar uitleg. “Geef me een glaasje om me lekker te laten voelen. Geef me er twee en het lekker duurt wat langer. Maar geef me er drie, dan blijf ik bij je slapen.”
Ik zie gewoon hoe Inge’s hoofd keihard tolt door mijn aparte regeltje. Ze zal het weten ook dat ze er een van een landje boven het hare aan de haak geslagen heeft. Heel even zie ik haar aanleggen om het eerste wat in haar opwelde gewoon ook gedurfd uit te spreken, maar dan wint toch haar common sense het van haar kleine duivelin van binnen. Ik ben benieuwd wat die haar influisterde. “Toe, neem wat je hebben wil. Gooi die hele fles in hem leeg.”
Zonder op mijn regeltje te reageren pakt ze mijn hand en neemt ze me achter zich aan naar de richting waar ik het park verwacht. Samen steken we, hand in hand als een verliefd stelletje, de straat over, en lopen we minuten later al over een klein pad wat ons van de drukke weg af snel in de richting van rustige natuur brengt.
Het is druk met wandelaars, gezinnen met kinderen en anderen die de drukke stad even ontvlucht lijken te zijn om ontspanning bij te tanken tussen de bomen die hier staan. Inge weet kennelijk precies waar ze heen wil want ze blijft me in hoog tempo met zich mee nemen. Geen tijd om nu al te kletsen, maar gewoon een door stappen tot we daar aankomen waar ze haar zinnen op zette.
Het duurt dat ook niet lang voordat ik begin te merken hoe het steeds rustiger om ons heen wordt. Kennelijk trekt iedereen naar de standaard plekken, maar weet Inge iets wat meer gepast is voor onze kennismaking. Iets wat ik ineens zeker weet doordat ze me van het pad af, achter zich aan, meeneemt tussen wat hogere bomen en vollere struiken door. “Kijk”, zegt ze enigszins triomfantelijk. “Dit plekje kent niemand.” En samen stappen we een heel kleine plek binnen waar net even geen bomen staan en waar heide een kleine speciale plek heeft gemaakt voor stelletjes als wij die even geen pottenkijkers willen hebben. Van hieruit hoor of zie ik inderdaad geen anderen. Goh, wat zou ze van plan zijn met me?
Het vraagje, stil in mijn hoofd, krijgt snel zijn antwoord als Inge de tas met spulletjes zachtjes naast zich op de grond zet en zich aandraait naar mij toe. “Sta je me toe Rob dat ik wat stapjes oversla met jou?”, klinkt haar stem zacht en duidelijk vol met verzonnen zelfvertrouwen. “De klik tussen jou en mij is er al van sinds de spannende appjes die we elkaar eerder stuurden. Ik wilde enkel nog even zeker weten dat je live er net zo lekker uitzag als op je foto’s. En of je hetzelfde ook over mij denkt nu je me live ziet.” Een korte vragende blik op haar gezicht volgt. Een beetje met mijn mond vol tanden lukt het me enkel om haar een bevestigend knikje te geven en haar snel verder te laten gaan met haar korte monoloog. “Als het aan mij lag”, gaat ze verder. “Dan had ik je al bij de halte een tongzoen gegeven waar je week van werd en je daarna meteen mee achter me aan gesleept naar m’n appartement.” De zenuwen gieren door haar lichaam hoor ik. Alles wat ze nu zegt en doet krijgt pure, ongefilterde, gevaarlijke energie van een dierlijke lust die door haar lichaam giert. Ik herken precies wat ze meemaakt nu en voel me opgelaten dat ik, sinds lang, weer eens een vrouw tegenkom die net als ik zich volledig over durft te geven aan die oerdrang.
“Maar ik zal het brave meisje nog wat langer spelen. Totdat jij ook de kans gehad hebt om mijntje leren kennen. En te beslissen of je meer met me wil dan enkel een leuke vriendschap.”
“Ik heb mijn besluit al gemaakt Inge”, antwoord ik haar met een glimlach die oprechtheid toont. “Jij mag me meer dan drie glazen wijn geven.” Alsof dat de bijna laatste bevestiging is die ze nodig had zie ik haar pupillen plots gigantisch groot worden en merkt ik dat nog slechts het allerdunste draadje haar remmen op z’n plaats houden. Een waarneming die mijn duiveltje ook gemaakt heeft. Mijn duiveltje wat het niet kan laten om haar hier in het bos zacht tegen me aan te trekken en me dat ene enkele woord doet uitspreken. “Go!”
Inge’s laatste rem sneuvelt gigantisch. Met een klein sprongetje slaat ze haar armen rond mijn nek en verdwijnen we samen voor minuten in onze eerste kennismakingszoen. Geen brave tegen elkaars lippen, maar een wilde ruwe waarbij tongen stoeien, handen in haren verdwijnen en lichamen elkaar verkennen, slechts gescheiden door een paar laagjes dunne stof.
Zodra we ademhalen en een kort momentje pauze vastklampen, merk ik hoe een van haar handen snel van mijn rug naar mijn heupen gaat en nog verder durft te gaan totdat hij op dat punt komt waar een herbevestiging nog even op z’n plaats is. Doordringend vragend staart haar blik rap in mijn ogen en krijgt ze van mij weer dezelfde trigger als daarnet. “Go!”
Ik hap naar adem als ze zich terug in een wilde zoen met me gooit, maar nu tegelijk ook taboedoorbrekend met haar hand verkent wat in in mijn broek heb meegebracht. Mijn mannelijkheid zit al gigantisch klem vanaf de eerste omhelzing en is door het wilde zoenen alleen maar harder gaan proberen om zich uit de strakke stof te bevrijden. Inge kneed en speelt, duwt mijn lul rechtstaand door de stof van mijn kleding heen en zoekt mijn ballen alsof ze geen genade wil tonen. Maar goed dat mijn pijngrens daaronder hoger is dan gemiddeld, anders had ik misschien nog moeten gaan zoeken naar de noodrem van deze tram. Maar dat wil ik niet. Ik wil keihard. Ik wil keihard zijn en keihard gaan. De dierlijke lust in mij en haar ontdekken vanaf het eerste uur en later pas gaan nadenken over van alles. Nu gaat het denkertje uit.
“Go”, zeg ik nog een keer als onze ogen elkaar weer kort ontmoeten midden tijdens de zoen. Inge aarzelt geen fractie van een seconde, maakt met beide handen snel mijn broek los, trekt die, met onderbroek tegelijk, tot op mijn knieën naar beneden en neemt dan, als een winnaar die door over een finishlijn scheurt, trots mijn omhoog verende staaf als winnaar in bezit. Een voor een likt ze haar handen nat en begint ze me met lange halen langzaam af te trekken en mijn lid nog wat kans te geven nog strakker op te zwellen. Heel kort zie ik onder me m’n glimmende topje strak staan voordat ze haar volgende move inzet en me traag en strak tussen haar lippen door in haar mond neemt. “Hmmmm”, laat ze me tegelijk horen en voelen als ze begint aan de onverwachte impulsieve en extreem geil intense pijpbeurt. Midden in een klein bos, net op een rustig plekje waar geen anderen te bekennen zijn, maar toch met een gigantische opwindende spanning in mijn hoofd, en vast ook het hare, dat we zomaar ineens betrapt zouden kunnen worden.
Intens voel ik haar tong over mijn strakke geslacht spelen, wordt ik haast gek van de extreme marteling over mijn gevoeligste huid, voel ik hoe ze mij onvoorwaardelijk laat genieten en voel ik hoe mijn verlangen om haar net zo en eigenlijk nog veel meer net zo te verwennen steeds groter wordt. Ze kijkt me telkens aan, trekt mijn pik strak omhoog, zuigt en likt mijn ballen kletsnat en laat me geen keuze dan haar maar braaf te gehoorzamen hier in de open natuur. Een waanzinnig hete scène recht uit een erotische film komt niet in de buurt van wat ik hier beleef. Zo gedurfd, zo plots, zo onbekend als we voor elkaar zijn. Dit genieten met en van elkaar is absoluut een match. Ik wil meer. Ik wil haar. Ik wil nu.
Alsof ze m’n gedachten kan horen komt ze plots overeind. Met haar hand houdt ze m’n kloppende staaf in een genadeloos stevige grip, met haar mond drukt ze bruut op de mijne, onze tongen worstelen, mijn handen verkennen haar haren, haar billen, een borst verstopt onder een heerlijk jurkje. Oh wat verlang ik naar haar naakte lichaam tegen het mijne.
“Kom”, zegt ze. “We gaan naar mijn huis.”