Vreemd is dit. Eigenlijk weet ik niet goed hoe ik aan zo’n brief moet beginnen waarin ik met de juiste woorden absoluut exact en zuiver dat kan vertellen wat ik wil dat je hoort of leest. Zonder risico op misverstanden, zonder dingen te vergeten die belangrijk zijn. Geen lichaamstaal, geen warmte, geen blik in elkaars ogen. Droge letters die je hopelijk nog eens gaat lezen op een schermpje. Al weet ik niet hoe je deze tekst zou moeten vinden.
Op momenten als deze zou ik willen dat ik een mooi handschrift had. Dan verklapte dat misschien mijn gevoel misschien wat beter, zag je de emoties in de kronkels van de letters, de kleine trillingen van mijn zenuwen als ik mijn bekentenis geef. Als ik je wil laten voelen en weten hoeveel je voor me betekent.
En toch. Deze kleine brief is voor jou Nora.
Ooit vertelde je me over hoe jij vriendschappen een speciale plek in jouw hart geeft. De hele speciale vriendschappen koester je je hele leven. Zelfs al zie je iemand maar heel zelden, een ooit geboren vriendschap gaat nooit meer weg. Nooit meer uit je hart. Ik was jaloers op je toen je dat zei. Ik heb en had dat soort vriendschappen ook, maar toen ik jou dit hoorde vertellen hoorde ik je hart spreken. En nu, nu weet ik hoe ik het noem. Ik noem het liefdes.
Ik heb in de jaren geleerd dat het ok is om van meer dan één ander te houden en dat ook hardop te durven zeggen. Ik weet dat liefde oneindig is en niet iets wat je maar een keer te verdelen hebt. Ik weet dat ik van Kate hou, m’n levensmaatje. Van Amélie in het westen die me het schrijven leerde, van Lana en Inge die me naar het noorden en het zuiden doen verlangen. En van jou Nora. De altijd lachende, oh zo mooie sterke vrouw aan wie ik denk bij elke zonsopgang.
——
Woensdag 27 Juni 2019
“En nu luisteren jij mannetje. Jij doet je ogen dicht en verroert geen vin, hou je armen boven je hoofd. Als ik ook maar een keer merk dat je kijkt, smijt ik je sleutels uit het raam en hou ik je hier zo lang ik wil.” Nora’s stem klinkt overduidelijk en laat me geen seconde twijfelen wat ze nu van me eist. Ze is boos op me, furieus. Volledig terecht. Ze is boos dat mijn bezoekje aan haar zo scheef liep, zo anders begon als waar ze van droomde.
Als ik al vaker gedaan had belde ik weer bij haar aan op de tijd die we afspraken, rende ik de drie verdiepingen in een spurt in het trappenhuis naar boven en stapte ik door de buitendeur de galerij van haar verdieping op waarachter direct haar voordeur al op een kleine kier open stond. Zonder woorden stapte ik binnen, sloot ik de deur achter me en liep ik door naar haar woonkamer. Ow damn wat was dat moeilijk. Ze stond in de deuropening naar haar balkon. In een super vrouwelijk zomerjurkje dat haar sportieve lichaam heerlijk omhelsde. Ze was prachtig. Als een godin, verlicht door het daglicht van een stralend blauwe dag zag ik haar en haar contouren afsteken tegen de skyline van de stad. En ik kwam met een andere boodschap.
—-
[Dit verhaal wordt straks in z’n geheel herschreven. Dit grote blok wat hier stond tussen de streepjes heb ik er grotendeels uitgeknipt om het beter passend later terug te plaatsen. Korter, bondiger. Het beschrijft de laatste keer dat Nora en ik vielen voor elkaar. Een poging van mij om een herinnering, die nu precies drie jaar oud is, op papier vast te leggen. Een die zo’n indruk op me maakte dat ik bijna elke minuut ervan nog herinner. Iets wat, voor diegenen die mij kennen, voor mij totaal ongehoord is. Mijn geheugen is slecht. Momentjes herinner ik me best als ze bijzonder waren of een sterke emotie dragen. Die middag en die avond, bij Nora, ons afscheid van de seksuele relatie die we hadden, terug naar de relatie van normale vrienden, die dag was zoveel meer dan bijzonder.]
—-
En toen werd alles anders. De grote stilte brak aan Nora. Jij ging op vakantie, ik durfde je niet te appen. We zagen elkaar een paar maanden later weer bij de wekelijkse danslessen, maar alles was anders. Ik wilde nog, jij wilde nog, maar beiden wisten we niet meer hoe. Het vuur was er maar we konden niet ontbranden. We probeerden verder te gaan. Ik ontmoette Amélie.
We hadden ruzie op een volle vloer, woorden deden pijn maar praten konden we niet.
En toen kwam de lockdown en werd de stilte volledig. Ik sprak je niet, zag je niet, hoorde je niet en toch kwam de zon elke dag daar op waar jij woonde.
Na de eerste lockdown de tweede en ik voelde dat je me vast vergeten zou zijn. Hooguit een herinnering aan wat eens geweest was. Een avondje en middagje of tien. Een weekend in Antwerpen. Waanzinnige seks en volledige liefde.
En nu, de laatste maanden staat alles weer op z’n kop. Soms zie ik je weer bij dansfeestjes en voel ik weer die klik. Flirt je met me en ik met jou alsof er niets veranderd is. Je daagt me uit ik speel met je mee en beiden weten we niet hoe we verder gaan. Je plagen voelt zo heerlijk. Je nagels die mijn armen kriebelen jouw benen die onder mijn handen rusten.
Je vertelt me over je scharrels alsof ik een heel gewone vriend ben die dat graag hoort. Ik vertel je over mijn nieuwe liefdes, de meisjes die na jou kwamen alsof ik verder ben gegaan. Maar de waarheid is …
Ik wil je nog steeds.
Ik ben al lang niet meer monogaam, Kate en ik zijn nu volwassen daarin, maar jou ben ik misschien voor altijd kwijt. Ik zou je mee willen nemen naar een stad, met je wandelen, met je uit eten willen gaan enkel maar om bij je te kunnen zijn en van jou naast me te kunnen genieten. Samen weer herinneringen ophalen. Hoe we vreselijk te laat op het feest kwamen na de eerste keer, de stiekeme seks in de lift, in de pashokjes of in een auto. Denken aan dat winkeltje wat we ontdekten in Antwerpen, die man die piano speelde op het plein, de foto die je maakte van de bloemenwinkel. De jurkjes die we pasten, de perfecte die ik voor je vond. Het slipje wat je voor me kocht. De dromen die we deelden.
Ja ik wil weer met je vrijen ook.
Ik hou van je Nora.
